Ευθειάζει κάποτε ο καιρός, παρά τις όποιες δολιχοδρομήσεις. Και νάσου, η πυξίδα του καιρού δείχνει προς Καρούτια μεριά. Ήταν ο καιρός που άγγελος Κυρίου έφερνε το 1951 με 1955 τον παππά-Γκανιάτσο εφημέριο του χωριού

Εθελουσίως και επισήμως τώρα απέρχεται, αλλά δεν «τελειώνει». Γιατί ο άγγελος του Κυρίου που τον πρωτοέφερε στα Καρούτια, δύο τουλάχιστον φορές το χρόνο, το Φεβρουάριο με το που ανθίζουν οι αμυγδαλιές (τόσο αλάθητες είναι!) και του Αγίου-Δημητρίου, κατεβαίνει από τον άγιο Γεώργιο, από τα πηγάδια, και οι πατημασιές του τόσες, όσα και τ΄ άνθη και τα δένδρα και οι πέτρες. Κατεβαίνει ο άγγελος Κυρίου για να συναντήσει τον πολιούχο, τον Άγιο Δημήτριο, και να του μεταφέρει μήνυμα: ο παππά-Γκανιάτσος είναι ο «Ην», ο «Ων» και ο «Εσόμενος».

Με το που διαλαλεί το μήνυμα τρίπτυχο αγιοσύνης αναπελαργεί το μικρό τούτο τόπο, τα Καρούτια, τον κάνει συμπαντικό, γιατί κάθε πέτρα του και κάθε σημείο της γης του έχει πατημασιές άτυφων ψυχών. Και νάσου, έτοιμη τριλογία αγιοσύνης: ο άγιος Δημήτριος, ο παππά-Γκανιάτσος και οι άτυφες ψυχές εκείνων που είτε κοιμήθηκαν, είτε σκορπίστηκαν στα πέρατα.

Ήταν το 1951 που ο παππούλης πρωτοευλογούσε ανθρώπους βγαλμένους από το καμίνι της ανέχειας, μα και της χωριάτικης αρχοντιάς. Που τάβγαζαν πέρα με το σπαθί τους και την αγνότητά τους και γι΄ αυτό κρατούσαν το μέτωπο καθαρό. Κι ας ήταν γεμάτο αυλακιές το πρόσωπό τους. Να που ήξερε καλά ο άγγελος Κυρίου, που οδηγούσε τον νεαρό τότε ιερέα. Ήταν ο καιρός του, η καίρια στιγμή καταπώς την περιγράφει ο νομπελίστας ποιητής στο Άξιον εστί: «Στην αρχή το φως. Και η ώρα η πρώτη/που τα χείλη ακόμη στον πηλό/δοκιμάζουν τα πράγματα του κόσμου».

Δοκίμαζε και δοκιμαζόταν στα Καρούτιαο νεαρός ιερέας. Κι έγιναν έκτοτε το σώμα και το αίμα του απ΄ την αέναη Μετάληψη σώμα και αίμα Χριστού. Αυτό κοινώνησε στον ευλογημένο εκείνο κόσμο, που ήξερε να προχωράει και με το αλέτρι και «με το σταυρό στο χέρι». Και να που βρήκαν δικαίωση στίχοι του «άλλου», του έτερου Καππαδόκη, νομπελίστα: «γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μέσα/ στις φλέβες του ανθρώπου».

Κάποτε ένας «μνησιπήμων πόνος» από τότε, από εκείνη τη σκληράδα της ζωής και μέχρι σήμερα στάζει στην καρδιά, όσων γεννήθηκαν στα Καρούτια. Αλλά ο άγγελος Κυρίου, κάθε Φεβρουάριο που ανθίζουν οι αμυγδαλιές και κάθε που γιορτάζει ο εφέστιος Άγιος Δημήτριος, έρχεται και συλλειτουργεί με τον παππά-Γκανιάτσο, που έχει να λέει πόσο τον αγάπησαν εκείνοι οι Ενορίτες. Και καταυγάζει τα πάντα και κάνει τον πόνο αποκαραδοκία.

Γιατί ο καιρός της Εκκλησίας δεν παρέρχεται, αναθάλλει μαζί με τη φύση. Σε κάθε δένδρο του χωριού και ένα καντήλι και σε κάθε μέτρο γης τόνοι λιβάνι ασφαλισμένο, περιμένουν και τον άγγελο και τον ιερέα του χωριού. Και έρχονται και συλλειτουργούν. Για τις ψυχές τις άτυφες που κοιμήθηκαν, ή ζουν απανταχού. Συλλειτουργούν και μελωδούν. Με τον κατανυκτικό ψαλμό τους η μοναξιά στα Καρούτια δονεί μαζί με την καμπάνα και τα έγκατα της γης που σκέπασε τους πρώτους και τον ορίζοντα που δέχτηκε τους δεύτερους. Δόνηση που παίρνει το αντίδωρο και το στέλνει απευθείας στα στόματά τους.

Ναι, πατέρα Παναγιώτη, μακάριος είσαι που αυτή η γη και αυτοί οι άνθρωποι σου φίλησαν το χέρι. Με ένα φιλί μπορεί ο άνθρωπος να τα πει όλα! Αλλά το χειροφίλημα του παππούλη συμφιλιώνει την ανάσα σου με την αγιοσύνη. Να κάπως έτσι, όπως το βυσινί, το πορφυρό και το κυανό που κοσμούν τα ιμάτια του αγγέλου, που έφερε τον π.Παναγιώτη στα Καρούτια, ωραίζει και ευωδιάζει τον αιθέρα του χωριού. Αναπορφύρωση και ανακυάνωση, λάμψη και θάμβος φέρνει ο άγγελος στο χωριό, που με το που βγαίνει ο ήλιος ή η σελήνη αντιφεγγίζει από τα ιμάτιά του στα άμφια του π.Παναγιώτη.

Και να που τότε η γνωστή ήχηση που επαναλαμβάνει την παραγγελία: ο παππά-Γκανιάτσος είναι ο «Ην», ο «Ων» και ο «Εσόμενος».

Ι.Ε.Θεοδωρόπουλος

Καθηγητής φιλοσοφίας των Επιστημών της Εκπαίδευσης

Παραλία Σεργούλας, mail: sergoula2@yahoo.gr, τηλ. 26340-91185 και 6977317847